Sailing in search of livelihood...

Idolatry and 'scriptures'!

Exodus 20:4-5a says, "You shall not make for yourself a graven image, or any likeness of anything that is in heaven above, or that is in the earth beneath, or that is in the water under the earth; you shall not bow down to them or serve them..."

What is prohibited by this is idolatry. Idol is anything which doesn't have life, and which can't change, which is stagnant. By implication it also means that God can't be defined. No man or religion can bring him under any definition. He should be transcending every definition at every time.

Now every so called 'Scripture' is some kind of idolatry, because first, they attempt to put all revelation within their particular book and say it is closed. For example, the Catholic Church taught that revelation stopped with the last apostle. By this they seem to dare say to God, 'shut your mouth.' This may be a necessity for religions to control its sheeps.

Then again they advocate literal meaning to the writings! Though it was God who 'spoke' or 'inspired', it was put down in human language which keeps growing and the meanings change in course of time. This is besides the contextual differences and importances.

To bring only some books at the exclusion of others is another attempt at being selective on revelation. Also the attempt at official interpretation against lay interpretation amounts to monopoly in God's affairs by the few in the hierarchy.

So, in spite of having only selected number of books, it should allow free interpretation to keep the word alive and active. Rather than authority of persons or institutions, it should be the competence of persons like the scientific temper that should be the consideration for interpreting.

Though 'gods' are products of religions, they should be freed to be real and authentic. If Jesus had to die to become Christ, all the more so the church should die to become the Kingdom of God which Jesus came to preach and bring in.

ஆண் பெண் உறவு தெய்வீகமானது...

வீட்டில் முதல் கல்யாணம் இது. அது கடவுளின் கிருபை என்றில்லாமல் எதோ நீங்கள் மட்டும் சாதித்ததுபோல், உங்கள் ஆங்காரத்தை, ஆணவத்தை காட்ட இதை ஒரு வாய்ப்பு என்று எண்ணி விளம்பரத்துக்காக துணியவேண்டாம். அதுவே ஒருவேளை கடவுளின், ஏழைகளின் சாபத்துக்கும் காரணமாகலாம். எளிமையும் பணிவும்தான் உண்மையில் அழகு.

காதல் புனிதமானது, கல்யாணம் புனிதமானது. இதை கொச்சைப்படுத்துவதே விளம்பரமும் வியாபாரமும். தேவை இல்லாத ஆடம்பரங்களை காட்டி எதை நிரூபிக்கபோகிறீர்கள்? "குறைகுடம் கூத்தாடும்" என்று சொல்வர்ர்களே. அப்படி உங்களையும் சொல்லவேண்டுமா? "அல்பனுக்கு ஐஸ்வர்யம் வந்தால் அர்த்தராத்திரியில் குடை பிடிப்பார்கள்" என்று பிறர் கேலிபண்ணும்படி நடந்துகொள்ளவேண்டுமா? நீங்கள் நடத்த தயாராகும் ஆடம்பரங்கள் ஏழைகளுக்கு வயிறறெரிச்ச்லை உண்டாக்காதா? அதுவே மணமக்களுக்கு வாழ்த்துக்கு பதிலாக சாபமாக மாறாதா?

முதல் கல்யாணம் என்றும் நினைவில் நிர்க்கவேண்டும் என்பதற்காக இப்படி தம்பட்டம் அடிக்க ஒரு வாய்ப்பாக்கிகொள்ளலாமா? கல்யாணத்திற்கு அழகும் ஆபரணமுமாக மணமக்களே போதும் . வாழ்த்து சொல்ல உற்றார் உறவினர் நண்பர்களும் வந்தால் அதைவிட வேறு என்ன வேண்டும்? மணமகளுக்கு கடவுள் கொடுத்த அழகே ஏராளம். அதை மேக்கப் போட்டு, ஆபரணங்கள் அணிவித்து கெடுக்கவேண்டாம். இவை ஒன்றும் இல்லாமலே இயற்கையாக ஏற்க்கெனவே மணமகன் மணமகளை அன்பு செய்தபிறகு இன்னும் யாரை போத்யப்படுத்த இந்த ஆங்கார ஆடம்பரமெல்லாம்? இப்படி செய்தால் பெற்றோருக்கு இப்போது இருப்பதைவிட பெரிய பிரதானி ஸ்தானம் ஊரில் கிடைக்குமா? அப்படி என்றால் மணமக்களுக்கு சாபம் கிடைத்தாலும் பரவாயில்லை, என்று விட்டுவிடலாம்!

இதை எல்லாம் நாகரீகமாக யாரும் எடுத்துக்கொள்ளமாட்டார்கள், மாறாக அநாகரீகமாக, வெட்கக்கேடாகவே பிறர் எடுத்துக்கொள்வார்கள். இந்த அநாகரீகத்திற்கு பிறர் உடந்தையாவதா?

இந்த கல்யாணத்துக்கு மணமகளின் தந்தை பங்கு என்ன? மணமகளுக்கு அப்பா கிடையாதா? அல்ல அது வெறும் ஒரு நாள் வேடத்துக்கா? அப்பனுக்கே ஸ்தானம் இல்லாத இடத்தில் பிறர் வருவதை ஊர் உலகம் எள்ளி நகையாடாதா? எந்த வகையில் இந்த கோலாகலத்தை யார் முன்னிலையிலேல்லாம் நியாயப்படுத்துவது?

திரும்பவும் கூறுகிறேன்: "அடக்கம் அமரருள் உய்க்கும் -அடங்காமை

ஆரிருள் உய்த்துவிடும்."

சாபம் கேட்டு வாங்கவேண்டாம். வாழ்த்தை வணங்கி வேண்டுவோம், மணமக்களுக்கும் குடும்பத்துக்கும். "தாழ்ந்த இடத்தில் தான் தண்ணீர் நிற்கும்."

"ஆண்டவரை எனது உள்ளம்

போற்றி பெருமைப்படுத்துகின்றது.

என் மீட்பராம் கடவுளை நினைத்து

எனது மனம் பேருவகை கொள்கின்றது.

ஏனெனில் அவர் தம் அடிமையின்

தாழ்நிலையை கண்ணோக்கினார்."

என்று மரியாள் பாடியதை மறக்கவேண்டாம்.

Seaweed; The Sea Urchin and Starfish

Seaweed:

I am the seaweed of the storm
dashed by the surf:
the stirrings of shipwrecks
and the storm's hands
moved and instructed me:
here you have my cold flowers;
my stimulated submission
to the wind's judgement:
I survive the water,
the salt, the fishermen,
with my elastic latitude,
and my vestments of iodine.
[Pablo Neruda]

The Sea Urchin:

The sea urchin is the sun of the sea,
centrifugal and orange,
full of quills like flames,
made of eggs and iodine.

The sea urchin is like the world:
round, frgile, hidden:
wet, secret, and hostile:
the sea urchin is like love.
[Pablo Neruda]

Starfish:

When the stars in the sky
ignore the firmament
and go off to sleep by day,
the stars of the water greet
the sky burried in the sea
inaugurating the duties
of the new undersea heavens.
[Pablo Neruda]

Farewell to the Offerings of the Sea

Return, return to the sea
from these pages!

Fishes, mollusks, seaweed,
escapees from the cold,
return to the waist
of the Pacific,
to the giddy kiss
of the wave, to the secret
logic of rock.

Oh hidden ones,
naked ones, submerged ones,
slippery ones,
it is the time
of division and separation:
paper reclaims me,
the ink, the inkwells,
the printing presses, the letters,
the illustrations,
the characters and numbers
jumbled in riverbeds from
where
they ambush me: the women,
and the men
want my love, ask for my company,
the children from Petorca,
from Atacama, from Arauco,
from Loncoche,
also want to play with the poet!

A train waits for me, a ship
loaded with apples,
an airplane, a plough,
some thorns.
Goodbye, harvested
fruits of the water, farewell,
imperially dressed
shrimps,
I will return, we will return
to the unity
now interrupted.
I belong to the sand:
I will return to the round sea
and to its flora
and to its fury:
but for now- I'll wander
whistling
through the streets.
[Pablo Neruda]

Fish Market

Fish hang by their tails,
the spilled fish shine,
the fish display their silver,
even the crabs still threaten.
On the huge decorated table,
through the submarine scales,
only the body of the sea is missing.
It does not die; it is not for sale.
[Pablo Neruda]

The Sea

The Pacific Ocean was overflowing the borders of the map. There was no place to put it. It was so large, wild and blue that it didn't fit anywhere. That's why it was left in front of my window.

The humanists worried about the little men it devoured over the years.

They do not count.

Not even that galleon, laden with cinnamon and pepper that perfumed it as it went down.

N0.

Not even the explorers' ship-fragile as a cradle clashed to pieces in the abyss-which keeled over with its starving men.

N0.

In the ocean, a man dissolves like a bar of salt. And water doesn't know it.

[Pablo Neruda]

Again Washington...

Washington Photos again...

AVM Canal

The AVM [Anantha Victoria Marthandam] Canal Projected was planned at the reign of Uthradam Thirunal Marthanda Varma of erstwhile Travancore Kingdom.

This was to begin at North Parur in present day Ernakulam District and reach Mandaikkadu in present day Kanyakumari District.

The first part was implemented in 1860, then from Poovar upto Erayumanthurai was implemented in 1864 and that upto Mandaikkadu in 1867.
[Dinamalar, Kanyakumari District News on 1st Oct '08]